«Χωρίς Αποστολέα»

Ζούμε στην εποχή της εικόνας, της διαφήμισης, των καταναλωτικών προτύπων, της κινητής τηλεφωνίας, του Internet…

Οτιδήποτε κι αν συμβεί στο μάλλον δεν μας προκαλεί έντονο ενδιαφέρον από τη στιγμή που η τεχνολογία συνεχώς εξελίσσεται με αλματώδη ρυθμούς.

Όμως υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι που δεν ακολουθούν τα μονοπάτια των εξελίξεων στον τομέα της επικοινωνίας. Προτιμούν την αλληλογραφία, το γράψιμο και ταξιδεύουν κι αυτοί μέσα σ’ ένα γράμμα μαζί με τα αισθήματα, τα προβλήματα, τα μυστικά, τις επιθυμίες, τις έννοιες, τις ανησυχίες, τα όνειρά τους…

Υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι άνθρωποι ανάμεσά μας. Ας κοιτάξουμε προσεκτικά γύρω μας. Δίπλα μας θα δούμε την Θαλασσινή. Κατεβαίνει σιγά – σιγά τα σκαλιά και βρίσκει κάτω από την πόρτα της ένα γράμμα. Ο φάκελος έχει μόνο τα δικά της στοιχεία, τίποτ’ άλλο. Ανοίγει το γράμμα και το διαβάζει.

«Σου γράφω. Είναι αστείο, όταν σκεφτείς πως θα μπορούσα να σου τηλεφωνήσω ή να πάρω το αεροπλάνο από το Λονδίνο και να έρθω να σε δω. Με ρωτούν γιατί γράφω… Αυτήν την ίδια την στιγμή που γράφω… Είναι τόσο ξεπερασμένο λένε… Δεν καταλαβαίνουν το γιατί.

Σήμερα είναι 28 Φεβρουαρίου, είναι τα γενέθλιά μου και κανείς δεν το θυμήθηκε. Κανείς δεν μου είπε Χρόνια Πολλά. Όχι δεν με πειράζει. Δεν έχω τίποτα να περιμένω από κανέναν… Ούτε κι έχω τη διάθεση, τον χαρακτήρα εγώ του κόσμου μου να πλάσω, να τους κάνω να δουν αυτά που εκείνοι δεν βλέπουν… Δεν μ’ ενοχλεί αυτό… Δεν μ’ ενοχλεί πλέον τίποτα… Δεν μ’ ενοχλεί που τα γενέθλιά μου είναι πλέον αδειανά… Και ίσως τελικά αυτό να είναι το χειρότερο… Το να μην σ’ ενοχλεί τίποτα τελικά… Ίσως είναι προτιμότερος ο μίζερος κλαψιάρης εκείνος τύπος, ο μοναχικός που κλαίει την ερημιά του… Μπορεί να είναι μα… νιώθει … καταλαβαίνει… Μισώ τα γενέθλια, τις γιορτές… για μένα είναι σαν να μην υπάρχω… Μοιάζω σαν φειγ-βολάν που ρίχτηκε στο δρόμο… 28^η Φεβρουαρίου και το ξέσπασμα που περίμενα έγινε… Για μένα είναι σαν να μην υπάρχω αφού δεν είμαστε μαζί. Με πονάει αυτός ο χωρισμός…

Τι είναι για μένα το χαρτί; … Το ατομικό μου μαντήλι… Μαντήλι για την υγρασία της ψυχής… Άλλοι χρησιμοποιούν απλά χαρτομάντιλα… Εγώ χρησιμοποιώ μολύβι και χαρτί… Αυτό με ηρεμεί, με κάνει και ταξιδεύω αλλού… Σαν να έρχομαι σε σένα… Ο καθένας κτίζει το δικό του κάστρο… από εκείνους εξαρτάται εάν κτισθεί καλά… μ’ ενοχλεί ότι κινείται γύρω μου, γιατί κατέχω τα μυστικά τους… Αυτή είναι και η απώτερη κατάρα μου… να «βλέπω», να ξέρω, να νιώθω… Κι εσύ είσαι μακριά. Η έννοια μου και η αγάπη μου θα έρθουν να σε βρουν εκεί…

                                    Κάποιος από το παγερό Λονδίνο που άφησες να φύγει…»

Ήταν ένα γράμμα χωρίς αποστολέα για εμάς, μα ευτυχώς όχι για την Θαλασσινή που αυτή τη στιγμή ταξιδεύει για το Λονδίνο….

Ημερομηνία δημοσίευσης:17/4/99